Respect en liefde voor de doden
Door Fiona Waddell
Het motto van Karin Swiers (48) is 'Leef je dag'. Dagelijks wordt ze in haar werk bij Cura Mortu Orum (CMO), vrij vertaald 'zorg voor de doden', geconfronteerd met de eindigheid van het leven. "We leven in een drukke maatschappij, maar als ik met de brancard de kamer van de overledene binnenkom staat de tijd stil. Daar heerst een andere energie", vertelt Swiers.
Het mysterie rondom de dood heeft altijd een aantrekkingskracht op Karin Swiers gehad. "Als klein meisje ging ik wel eens naar het kerkhof om bij het graf van een overleden klasgenootje te kijken. Het intrigeerde me." Toch dacht ze er niet aan om te gaan werken in de postmortale zorg en koos ze voor een functie in de psychiatrie. "Pas toen mijn oma stierf en de verzorger het gebit van mijn oma op een respectloze manier in haar mond stopte, dacht ik dit moet anders. Daarnaast heb ik door omstandigheden geen waardig afscheid van mijn ouders kunnen nemen. Dat speelt allemaal mee in mijn keuze voor dit beroep." CMO werkt in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch, het Rivierenland Ziekenhuis in Tiel en het St. Anna Ziekenhuis in Geldrop. "Soms neem ik de persoon mee naar het mortuarium en soms verzorg ik hem of haar samen met de familie op de afdeling", vertelt Swiers. De overleden persoon wordt voorzichtig gewassen omdat de beschermlaag van de huid intact moet blijven. Vervolgens wordt onder andere incontinentie materiaal aangedaan, een eventuele pacemaker verwijderd, de mond en eventuele wonden worden gesloten, oogkapjes worden ingedaan, nagels worden verzorgd en de haren gekamd. "Ik werk in mijn eigen tempo. Heel rustig, want ik vind het belangrijk om met respect en liefde de overledene te verzorgen." Het geeft Swiers veel voldoening om het lichaam toonbaar te maken. "Vooral als die persoon erg ziek is geweest. Als er dan wordt gezegd 'goh zo zag pa eruit voordat hij ziek was', dan maakt mijn hart een sprongetje."
Naast de postmortale zorg en het mortuariumbeheer assisteert Swiers ook soms de recherche. "Bij een schouw help ik bijvoorbeeld mee om het lichaam te draaien. En ik zorg dat de bezittingen goed worden overgedragen aan de nabestaanden." Aan de aanblik van een overledene is ze inmiddels gewend, maar de emoties die erbij komen kijken, wennen nooit. "Soms word ik echt geraakt. Bijvoorbeeld bij kinderen, maar ook als een man na jaren samen te zijn geweest niet weet hoe hij zonder zijn vrouw verder moet. Als ik dit werk niet meer met gevoel doe, zou ik ermee stoppen."
04 november 2014
<< terug